Ενάντια στο «καθετί» που είναι «τάχα»

        Αναζητώ τον πρωινό καθαρό αέρα και τη δροσιά. Με βοηθά να σκέφτομαι πιο καθαρά. Μπήκε ο Ιούνιος, μα το καλοκαίρι δεν λέει να έρθει. Η αλήθεια είναι πως πάει και έρχεται. Έτσι όμως δεν συμβαίνει με όλα στη ζωή ; Ώσπου να ξεκινήσει κάτι, πριν καλά προλάβουμε να το νιώσουμε, ξεθυμαίνει.. εξαφανίζεται.. και μετά πάλι χωρίς προειδοποίηση, εμφανίζεται.. εκρήγνυται.. 

      Ξημέρωσε λοιπόν και παρακολουθώ στον «καθοδικό σωλήνα» της τηλεόρασης - εκεί που όλα κινούνται φασιστικά από πάνω προς τα κάτω - τα γεγονότα στην Τουρκία. Είμαι βέβαιος ότι κάποιος Τούρκος παρακολουθούσε πριν πέντε χρόνια περίπου τα επεισόδια στην Ελλάδα. Βλέποντας τις διαδηλώσεις στην πλατεία Ταξίμ, παραβιάζουν τη σκέψη μου εικόνες από τον δικό μας Δεκέμβρη του 2008. Ο Νίτσε κάποτε είπε ότι : «το πλεονέκτημα της κακής μνήμης είναι ότι κάποιος διασκεδάζει πολλές φορές με το ίδιο πράγμα σαν να είναι η πρώτη φορά». Δυστυχώς διαθέτω αρκετά καλή μνήμη και δεν το διασκεδάζω καθόλου. Βίωσα τον Δεκέμβρη του ’08 και τα μεθεόρτια του και δεν πρόκειται να χαρίσω, ούτε να διαπραγματευτώ τις εμπειρίες μου. Εν τούτοις, το υποσυνείδητο μου μετατρέπεται σε σαράκι και με πιέζει να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου, απαντώντας σε ένα ερώτημα: «Εξέγερση ή επανάσταση ; Τι απομένει άραγε μετά από όλα αυτά»; Στο δεύτερο σκέλος θα απαντήσω στο τέλος αφού πρώτα επιχειρήσω να ξεδιπλώσω την σκέψη μου, απαντώντας στο πρώτο.

Αν και δεν θέλω να χρησιμοποιώ τη λέξη «είναι», διότι τα πράγματα δεν ταυτίζονται ποτέ, ούτε καν στην ουσία τους, για λόγους οικονομίας και επειδή με έμμεσο τρόπο πέρασα ήδη το μήνυμά μου, θα αποφύγω τις περιττές επαναλήψεις. Επίσης δεν θα μπω στην διαδικασία να συγκρίνω τα δύο γεγονότα. Αν και κάποιος μπορεί να βρει πολλά κοινά στις δύο εξεγέρσεις, σε καμία περίπτωση δεν θα επιλέξω τον εύκολο δρόμο συνδέοντας υπερβατικά δύο διαφορετικές καταστάσεις, που εξελίχθηκαν υπό άλλες συνθήκες σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και χώρες.

Εξέγερση λοιπόν ή Επανάσταση ; Προσωπικά βλέπω την εξέγερση σαν μία δίκη, χωρίς δικαστήρια και χωρίς κατηγορούμενο. Παρόλα αυτά πρόκειται για δίκη. Ωστόσο, αν και μία εξέγερση πρόκειται πάντοτε για πρωτόθετο γεγονός, δεν παύει να τελείται μέσα σε κάποιες διαδικασίες, διαθέτοντας κάποια μορφή εσωτερικής πειθαρχίας. Ακόμα και η αναρχία άλλωστε έχει κάποιες δικές της δομές, που οι υποστηρικτές της σέβονται και θέτουν. Κάθε γεγονός άλλωστε έχει μία δομή. Ακόμη και το έγκλημα έχει τη δική του δομή και ηθική. Καθετί πριν ξεσπάσει βράζει μέσα στις συνειδήσεις.

Η εξέγερση ωστόσο, πέρα από τη «φασαρία» που διαθέτει, ή έστω και το χαβαλέ της γενικής αταξίας, εμπεριέχει και το χιούμορ. Αν μέσα σε ένα ξεσηκωμό γίνεται δεκτή σαν διάσταση συστατική το χιούμορ – σε μεγάλο ποσοστό και όχι τυχαία και «περιφερειακά» - τότε έχουμε πολλές πιθανότητες να έχουμε εξέγερση. Το χιούμορ άλλωστε δεν μπορεί να το έχει εκείνος που δεν του περισσεύουν ζωτικές δυνάμεις...

Δεν φτάνει όμως μόνο το χιούμορ. Ας κολυμπήσουμε για λίγο σε πιο βαθιά αλλά όχι και σε θολά νερά. Η κρίσιμη διαφορά της εξέγερσης από την επανάσταση έγκειται στο εξής : Η στιγμή της εξέγερσης συνιστά εκρηκτική στιγμή. Είναι το άναμα της φλόγας. Η φλόγα δεν νοιάζεται να φέρει καμία τάξη μετά τον εαυτό της. Είναι φλόγα καθαρή όσο καίει. Άλλωστε δεν υπάρχει στην ιστορία εξέγερση που να άντεξε περισσότερο από λίγες μέρες στη γνήσια της ποιότητα και ουσία. Μετά εξελίχθηκε σε κατάσταση, σε θεσμό, με γκιλωτίνες μάλιστα και Ροβεσπιέρους που έκοβαν κεφάλια. Είχε και Λένιν να στέλνει τον Τρότσκι να σφάξει τους ναύτες στην Κροστάνδη, την ΟΠΛΑ να δολοφονεί Έλληνες Διεθνιστές και το ΚΚΕ να μιλά από τη μια για προβοκάτορες στο Πολυτεχνείο και από την άλλη να αποθεώνει τα σοβιετικά τανκς που χόρευαν σε ρυθμούς βαλς στην Ανατ. Γερμανία, τη Βουδαπέστη και την Πράγα. 

Οι πρώτες στιγμές όμως, οι πρώτες ώρες, οι πρώτες μέρες ίσως, είναι η καθαρή φλόγα. Εκεί που γεμάτος συνείδηση φωνάζεις μέσα (και όχι περιμένοντας το σύνθημα απ' έξω από τον επαγγελματία συνδικαλιστή) στο πλήθος: Κάτω όλα ρε ! Καταρχήν όλα κάτω και μετά εμείς θα βρούμε τι θα γίνει. Η ζωή θα αρχίσει τώρα από μας εδώ. Από μας, που κυνηγάμε στα πεζοδρόμια την ποίηση που θα σας ανατινάξει...

Τι απομένει όμως μετά, καθώς τα χρόνια κυλούν και η μνήμη εξασθενεί ; Η αίσθηση της αμφισβήτησης ίσως ; Χωρίς παιδεία και βαθιά εσωτερική αναζήτηση, θα με φόβιζε η αφέλεια της λέξης. Να το κάνουμε τετραγωνάκι... σύνθημα ; Ανευλάβεια λοιπόν, ενάντια προς το «καθετί» που είναι «τάχα». Να μια καλή αρχή. Δεν προτρέπω να υιοθετήσουμε ένα αυτοκτονικό ή νιχιλιστικό πνεύμα. Ο στόχος δεν είναι να βάλουμε φωτιά στις πόλεις και να τις τινάξουμε στον αέρα. Ας κάνουμε κάτι πιο δύσκολο. Ας ξεκινήσουμε με τον αντικομφορμισμό στην καθημερινότητά μας ! Ας σπάσουμε τα «πλακάκια» που έχουν στήσει αυτοί που τάχα αντιτίθενται ενώ στην πραγματικότητα συμφωνούν και συνδιαμορφώνουν. Ας διατηρήσουμε την έκρηξη της πρώτης φλόγας και ας μην ξέρουμε το που και προς τι.. Ας φτιάξουμε συνειδήσεις που τολμούν να πουν ότι σκέφτονται.. Ας διαφωνήσουμε.. αρκεί να ξεκινήσουμε...

           

Η παιδεία, ο ρατσισμός και ο Μπαρμπαρούσης

Προσθήκη λεζάντας

Η θλιβερή παρακμή  του τόπου μας δε μετριέται μόνο με νούμερα, δείκτες και στατιστικές προσεγγίσεις.
Αυτό που αντικατοπτρίζεται και δεν αποτελεί μετρήσιμο πρακτικά μέγεθος, είναι η έκδηλη πλέον ηθική κατάπτωση της κοινωνίας, η έλλειψη πολιτισμού και ο αποπροσανατολισμός από διαχρονικές σταθερές, όπως η ειρήνη, η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, η απομάκρυνση από οποιαδήποτε ρατσιστική τάση. Και όλα αυτά είναι πολύ, μα πολύ σημαντικό να είναι κομμάτι της σύγχρονης διαπαιδαγώγησης εντός των σχολείων, αν ευελπιστούμε φυσικά οι επόμενες γενιές να αποτελούν ολοκληρωμένες και υγιείς προσωπικότητες (στην εποχή μας αυτό δεν είναι αυτονόητο).  

Το μυστήριο γύρω από το θάνατο του Jimi Hendrix

«Δεν είμαι σίγουρος ότι θα ζήσω για να γίνω 28» φέρεται να είχε πει σε φίλους του ο Hendrix. Επαναλάμβανε συνέχεια ότι επρόκειτο να πεθάνει πριν κλείσει τα 30, θυμάται η φίλη του Colette Mimram. Φεύγοντας από τη Νέα Υόρκη, τον Αύγουστο του 1970, ο Hendrix είχε πει: «Η Νέα Υόρκη με σκοτώνει αυτή τη στιγμή». Αιτία αποτελούσε και το γεγονός ότι είχε βρεθεί στη μέση της διαμάχης του μάνατζέρ του που είχε σχέσεις με τη Μαφία και των σωματοφυλάκων του που ανήκαν στους «Μαύρους πάνθηρες». Ένα χρόνο νωρίτερα, αμέσως μετά την εμφάνισή του στο Φεστιβάλ του Woodstock, έπεσε θύμα απαγωγής υπό την απειλή όπλου και έμεινε όμηρος για τρεις μέρες.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ
Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα χυμένο στο πάτωμα για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί.
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
Παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω
στην Ελλάδα
ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ, Αλέξανδρος (2  Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976)

Βουλευτής, 1974 – 1976
Ένας πολιτικός άνδρας με ήθος και όραμα, ένας θαυμαστής των θετικών επιστημών αλλά και ποιητής. Πρωτοστάτησε στον αγώνα κατά της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974). Συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο με την ηρωική του πράξη, την απόπειρα τυραννοκτονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου(13 Αυγούστου 1968), αλλά και με την ηρωική αντοχή του στα βασανιστήρια που ακολούθησαν.

Μπραβο πατερα!

 Την στιγμη που γραφονται αυτες οι γραμμες δεν υπαρχει εκλογικο αποτελεσμα, μονο καποιες αρχικες εκτιμησεις. Αλλα το ψυχανεμισμα μου με κανει να ελπιζω, με κανει να νιωθω οτι η χωρα μου πλεον ξυπναει. Οτι θελει συνειδητοποιημενα πλεον μια καθαρη δημοκρατια.

Φόρα Παρτίδα !

Άκουσα σήμερα τον αλήτη – προδότη Σαμαρά (τι να κάνουμε, έτσι τον φώναζαν οι οπαδοί της ΝΔ το 1993) να λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά από το σφυροδρέπανο και καταλήγει στην αναρχία. Πιστέψτε με, θα μπορούσα να πω πάρα πολλά πάνω σ’ αυτό. Δεν θα ασχοληθώ όμως σήμερα με τη δεξιά. Πάντα έσπερνε το φόβο με εκβιαστικά και ανήθικα διλήμματα στον λαό όταν εκείνος συνειδητοποιούσε τον ιστορικό του ρόλο και καλούνταν να πάρει την τύχη στα χέρια του. Διαχρονικά άλλωστε υπήρξε ο εκφραστής των λίγων που εκμεταλλεύονταν τους πολλούς, της ντόπιας και της ξένης ολιγαρχίας που κερδοσκόπησε στις πλάτες του σκληρά εργαζόμενου λαού. 

Σήμερα θα ασχοληθώ με κάτι που με πονάει περισσότερο: το ΠΑΣΟΚ. Μεγάλωσα μέσα σ’ ένα πράσινο σπίτι. Πιτσιρίκι μου φόρεσαν πράσινο μπερεδάκι, μου έδωσαν πράσινο σημαιάκι και με ανέβασαν στους ώμους. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Καθώς κυλούσε ο χρόνος – και δεν είμαι ο μόνος - πίστεψα κι εγώ. Ίσως να φταίει το περιβάλλον που μεγάλωσα. Ίσως να φταίει η πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ. Ίσως να φταίει η φράση ‘’αν βγεις έξω απ’ το μαντρί θα σε φάει ο λύκος.’’ Ίσως να φταίει η μικροαστική μας φύση. Ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν πραγματικά φταίνε όλα αυτά. Για ένα πράγμα πλέον είμαι σίγουρος. Ότι φταίω εγώ.

Στο πατρικό μου βρίσκεται (και θα βρίσκεται για πάντα) σε περίοπτη θέση η ασπρόμαυρη φωτογραφία του πατέρα μου δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου το 1974. Πιστεύω ότι κάθε στιγμή στη ζωής μας είναι μοναδική και εντάσσεται αποκλειστικά στο χρονικό πλαίσιο που τη βιώνουμε. Η αξιολόγηση των παρελθοντικών πράξεων μας είναι μια εσωτερική διαδικασία που ανήκει αποκλειστικά στο μέλλον.

Η φωτογραφία όμως αυτή θα βρίσκεται εκεί και για κάποιο άλλο λόγο. Να μου θυμίζει ότι πιο ιερό: τις ΙΔΕΕΣ. Δεν θα μιλήσω σήμερα ούτε για τον Ανδρέα Παπανδρέου ως πολιτική προσωπικότητα. Δεν ανήκω άλλωστε σ’ αυτούς που πιστεύουν πως κατέστρεψε την Ελλάδα αλλά σ’ αυτούς που πιστεύουν πως οι Έλληνες κατέστρεψαν και τον Ανδρέα Παπανδρέου και την Ελλάδα και τους εαυτούς τους.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Τι ήταν το ΠΑΣΟΚ κάποτε ? Σύμφωνα με τον Καραμανλή (ή Τριανταφυλλίδη) ήταν η Αριστερά της Αριστεράς. Το λαϊκό κίνημα που υιοθέτησε τον μαρξιστικό τρόπο σκέψης και την ανάλυση για την πάλη των τάξεων. Το κίνημα, που όταν οι γεροντότεροι κρεμούσαν στα γραφεία τις φωτογραφίες του Βενιζέλου και του Πλαστήρα, το βράδυ οι νεολαίοι του τις κατεβάζανε κολλώντας εκείνες του Τσε Γκεβάρα και του Βελουχιώτη. Το κίνημα που πετούσε έξω από τις οργανώσεις του τους image makers. Το κίνημα που δεν έβλεπε τη δυτική σοσιαλδημοκρατία ως σύμμαχο αλλά ως τροχοπέδη στην πορεία για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ελλάδας. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΚΟΥΡΑΖΟΥΜΕ ΑΛΛΟ. Το ΠΑΣΟΚ κάποτε ήταν σαν το καρπούζι: απ’ έξω πράσινο και από μέσα κόκκινο. 

Από τότε όμως που ο Αντρέας έβγαλε το ζιβάγκο και τα στελέχη του τα αμπέχονα, το ΠΑΣΟΚ κατάντησε σταδιακά σ’ ένα νεοφιλελεύθερο μηχανισμό εξουσίας και σκανδάλων. Ένα νεποτιστικό μόρφωμα ανώτατων και μικρομεσαίων αυλικών που πλούτισαν όχι απ’ τον ιδρώτα τους αλλά κατασπαταλώντας το δημόσιο χρήμα. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ του προδοτικού μνημονίου, μεταλλάχτηκε σε Μπατσόκ βάζοντας τα ΜΑΤ (που το 1980 έλεγε ότι θα τα καταργήσει) να χτυπήσουν αλύπητα τον ελληνικό Λαό που μάχεται για μια καλύτερη ζωή. ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ. Η σημερινή νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ αν σέβεται έστω και λίγο τους αγωνιστές που μάτωσαν στο όνομα του για τις ιδέες της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, πρέπει να προχωρήσει σε κάτι που έπρεπε να έχει γίνει από καιρό: ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΧΙΚΑ ΤΟΥ. Και τότε να δούμε μπένι πόσα απίδια πιάνει ο σάκος...

Υ.Γ. Το παρακάτω βίντεο αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο. Είναι η ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου στη Λάρισα δύο μήνες μετά την πτώση της Χούντας και λίγες μέρες μετά τον ερχομό του ίδιου στην Ελλάδα. Όσα λέει με εκφράζουν απόλυτα έως και σήμερα. Αυτό που με πληγώνει είναι ότι πολλά από αυτά που λέει δεν τα έκανε ποτέ. Οφείλω να ομολογήσω όμως κάτι. Ακόμα και τώρα που το βλέπω με διακατέχει ένα ρίγος. Ίσως γιατί το όραμα για μια ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ - ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ δεν υλοποιήθηκε ακόμα. Ίσως γιατί ακόμα είναι καρφωμένο στη μνήμη μου το βλέμμα του πατέρα μου όταν μου έλεγε το σύνθημα που φώναζε τότε: ΣΤΙΣ 18 ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ !

                                                                                                           Στωικός Σακάτης ®

Sinatra, βιος και πολιτεια

   "Κομμενο και ραμμενο στα μετρα σου!" μου ειπαν. "Γραψε για τον Σινατρα." Και τι να πρωτο-πω, και τι να πρωτογραψω? Πως να καθορισεις τον ανθρωπο που τα εκανε ολα (και με ολες)?