Η παιδεία, ο ρατσισμός και ο Μπαρμπαρούσης

Προσθήκη λεζάντας

Η θλιβερή παρακμή  του τόπου μας δε μετριέται μόνο με νούμερα, δείκτες και στατιστικές προσεγγίσεις.
Αυτό που αντικατοπτρίζεται και δεν αποτελεί μετρήσιμο πρακτικά μέγεθος, είναι η έκδηλη πλέον ηθική κατάπτωση της κοινωνίας, η έλλειψη πολιτισμού και ο αποπροσανατολισμός από διαχρονικές σταθερές, όπως η ειρήνη, η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, η απομάκρυνση από οποιαδήποτε ρατσιστική τάση. Και όλα αυτά είναι πολύ, μα πολύ σημαντικό να είναι κομμάτι της σύγχρονης διαπαιδαγώγησης εντός των σχολείων, αν ευελπιστούμε φυσικά οι επόμενες γενιές να αποτελούν ολοκληρωμένες και υγιείς προσωπικότητες (στην εποχή μας αυτό δεν είναι αυτονόητο).  

Κάποιος ή κάποιοι λοιπόν γονείς σε ένα νηπιαγωγείο της Λευκάδας, ένιωσαν θιγμένοι όταν εντός της αίθουσας του τμήματος, αντίκρισαν  εκτός της ελληνικής και την αλβανική σημαία, ξεχνώντας  τόσο οι μισοί μαθητές της τάξης κατάγονταν από την Αλβανία και πως όπως δηλώνει η ίδια η νηπιαγωγός, τα παιδιά απλά ζωγράφισαν τις σημαίες των χωρών τους μετά από μία ευρύτερη συζήτηση τόσο για την επέτειο του 40 (το περιστατικό συνέβη στον εορτασμό της επετείου), όσο και για τον πόλεμο και την ειρήνη. Φυσικά μιλάμε για παιδάκια ηλικίας γύρω στα 5, που το μυαλό τους δε χωράει διαχωρισμούς με βάση την καταγωγή. Και έτσι θα έπρεπε να είναι, αν κάποιος από τους γονείς δεν ένιωθε τόσο υπερβολικά ντροπιασμένος εθνικά από το θέαμα ώστε να τηλεφωνήσει στο κέντρο εξυπηρέτησης «πατριωτών» της χρυσής αυγής (η οποία έσπευσε βέβαια να εκδώσει σχετική ανακοίνωση) και στον βουλευτή της Μπαρμπαρούση. 

Από κει και πέρα κινητοποιήθηκε το τοπικό δημοτικό συμβούλιο και το Υπουργείο Παιδείας διεμήνυσε τη μετάθεση της συγκεκριμένης νηπιαγωγού. Το ίδιο το Υπουργείο που θορυβήθηκε είτε από τις αντιδράσεις των χρυσαυγιτών, είτε των τοπικών συμβούλων, είτε και των δύο, πάντως εξέλαβε μία απόφαση που δείχνει πως υποτάσσεται απόλυτα σε παράλογες απαιτήσεις κάποιων λίγων, συγκεκριμένων και κυρίως ατόμων που χαρακτηρίζονται από επικίνδυνες αντιλήψεις και που δεν μπορούν να διανοηθούν ούτε στο ελάχιστο, πως αυτό που πρέπει να καλλιεργούν οι εκπαιδευτικοί σε πεντάχρονα παιδιά, δεν είναι το μίσος για τον «απέναντι» ή τον «διαφορετικό» αλλά η αντιμετώπιση του ως ίσο μέλος της κοινωνίας.  

Στους παράλογους καιρούς που ζούμε όμως δυστυχώς ακόμα και αυτές οι συμπεριφορές αρχίζουν να γίνονται αποδεκτές ή τουλάχιστον δεν προκαλούν τις πρέπουσες αντιδράσεις. Και αυτό είναι απίστευτο. Υπάρχουν περιστατικά ανθρώπων που ένιωσαν θιγμένοι εθνικά για οποιοδήποτε τρελό ή λογικό λόγο (δε μπαίνω σε διαδικασίες να εξετάσω πράγματα που δεν κατανοώ) και θεώρησαν σκόπιμο να ειδοποιήσουν τη χρυσή αυγή, η οποία φυσικά δεν αφήνει ευκαιρία να πάει χαμένη, ώστε να εμφανιστεί και να τοποθετηθεί για τα δήθεν ελληνικά ιδεώδη που καταπατώνται στην κοινωνία. Και αν χρειαστεί να επέμβει εις βάρος της τέχνης, των μεταναστών, των ομοφυλοφίλων, των σελίδων σε κοινωνικά δίκτυα και ότι άλλο καρφωθεί στο μικρό τους μυαλό και ύστερα σαν υπεύθυνοι επιβολής της τάξης να αρχίζουν να επιβάλλουν τη δική τους δικαιοσύνη. Και το πιο παράλογο και πιο επίφοβο από όλα αυτά είναι ότι η κοινωνία αρχίζει να συνηθίζει την ύπαρξη και τις ενέργειες αυτής της ναζιστικής συμμορίας. Δε λέω ότι τους στηρίζει  φυσικά, αλλά παρόλα αυτά αδιαφορεί. Και η αδιαφορία μας τους ενδυναμώνει.    

Από κει και πέρα είμαι πεπεισμένος και σίγουρος, πως η παιδεία είναι το πιο σημαντικό ώστε οι επόμενες γενιές, να έχουν ξεπεράσει οποιοδήποτε ρατσιστικό κατάλοιπο που έμμεσα συντηρείται ανάμεσα μας. Οι επόμενες γενιές πρέπει να κινούνται με τη λογική της ειρηνικής συνύπαρξης και όχι του θλιβερού μίσους. Και αν η προσπάθεια αυτή δε διεξαχθεί μέσα από τα σχολεία, τότε δε μπορεί να διεξαχθεί πουθενά. Γι’ αυτό καλό είναι να αφήσουμε τους εκπαιδευτικούς όλων τα βαθμίδων να εργαστούν κάτω από αυτό το πλαίσιο. Αν βέβαια υπάρχουν γονείς που επιθυμούν τα παιδιά τους να διαχωρίζονται από τα υπόλοιπα, με βάση την καταγωγή ή το χρώμα ε τότε τι να πω. Φαντάζομαι θα έχουν το τηλέφωνο του Μπαρμπαρούση στην ατζέντα τους. 

Λαζανάς Μιχάλης