Φόρα Παρτίδα !

Άκουσα σήμερα τον αλήτη – προδότη Σαμαρά (τι να κάνουμε, έτσι τον φώναζαν οι οπαδοί της ΝΔ το 1993) να λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά από το σφυροδρέπανο και καταλήγει στην αναρχία. Πιστέψτε με, θα μπορούσα να πω πάρα πολλά πάνω σ’ αυτό. Δεν θα ασχοληθώ όμως σήμερα με τη δεξιά. Πάντα έσπερνε το φόβο με εκβιαστικά και ανήθικα διλήμματα στον λαό όταν εκείνος συνειδητοποιούσε τον ιστορικό του ρόλο και καλούνταν να πάρει την τύχη στα χέρια του. Διαχρονικά άλλωστε υπήρξε ο εκφραστής των λίγων που εκμεταλλεύονταν τους πολλούς, της ντόπιας και της ξένης ολιγαρχίας που κερδοσκόπησε στις πλάτες του σκληρά εργαζόμενου λαού. 

Σήμερα θα ασχοληθώ με κάτι που με πονάει περισσότερο: το ΠΑΣΟΚ. Μεγάλωσα μέσα σ’ ένα πράσινο σπίτι. Πιτσιρίκι μου φόρεσαν πράσινο μπερεδάκι, μου έδωσαν πράσινο σημαιάκι και με ανέβασαν στους ώμους. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Καθώς κυλούσε ο χρόνος – και δεν είμαι ο μόνος - πίστεψα κι εγώ. Ίσως να φταίει το περιβάλλον που μεγάλωσα. Ίσως να φταίει η πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ. Ίσως να φταίει η φράση ‘’αν βγεις έξω απ’ το μαντρί θα σε φάει ο λύκος.’’ Ίσως να φταίει η μικροαστική μας φύση. Ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν πραγματικά φταίνε όλα αυτά. Για ένα πράγμα πλέον είμαι σίγουρος. Ότι φταίω εγώ.

Στο πατρικό μου βρίσκεται (και θα βρίσκεται για πάντα) σε περίοπτη θέση η ασπρόμαυρη φωτογραφία του πατέρα μου δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου το 1974. Πιστεύω ότι κάθε στιγμή στη ζωής μας είναι μοναδική και εντάσσεται αποκλειστικά στο χρονικό πλαίσιο που τη βιώνουμε. Η αξιολόγηση των παρελθοντικών πράξεων μας είναι μια εσωτερική διαδικασία που ανήκει αποκλειστικά στο μέλλον.

Η φωτογραφία όμως αυτή θα βρίσκεται εκεί και για κάποιο άλλο λόγο. Να μου θυμίζει ότι πιο ιερό: τις ΙΔΕΕΣ. Δεν θα μιλήσω σήμερα ούτε για τον Ανδρέα Παπανδρέου ως πολιτική προσωπικότητα. Δεν ανήκω άλλωστε σ’ αυτούς που πιστεύουν πως κατέστρεψε την Ελλάδα αλλά σ’ αυτούς που πιστεύουν πως οι Έλληνες κατέστρεψαν και τον Ανδρέα Παπανδρέου και την Ελλάδα και τους εαυτούς τους.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Τι ήταν το ΠΑΣΟΚ κάποτε ? Σύμφωνα με τον Καραμανλή (ή Τριανταφυλλίδη) ήταν η Αριστερά της Αριστεράς. Το λαϊκό κίνημα που υιοθέτησε τον μαρξιστικό τρόπο σκέψης και την ανάλυση για την πάλη των τάξεων. Το κίνημα, που όταν οι γεροντότεροι κρεμούσαν στα γραφεία τις φωτογραφίες του Βενιζέλου και του Πλαστήρα, το βράδυ οι νεολαίοι του τις κατεβάζανε κολλώντας εκείνες του Τσε Γκεβάρα και του Βελουχιώτη. Το κίνημα που πετούσε έξω από τις οργανώσεις του τους image makers. Το κίνημα που δεν έβλεπε τη δυτική σοσιαλδημοκρατία ως σύμμαχο αλλά ως τροχοπέδη στην πορεία για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ελλάδας. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΚΟΥΡΑΖΟΥΜΕ ΑΛΛΟ. Το ΠΑΣΟΚ κάποτε ήταν σαν το καρπούζι: απ’ έξω πράσινο και από μέσα κόκκινο. 

Από τότε όμως που ο Αντρέας έβγαλε το ζιβάγκο και τα στελέχη του τα αμπέχονα, το ΠΑΣΟΚ κατάντησε σταδιακά σ’ ένα νεοφιλελεύθερο μηχανισμό εξουσίας και σκανδάλων. Ένα νεποτιστικό μόρφωμα ανώτατων και μικρομεσαίων αυλικών που πλούτισαν όχι απ’ τον ιδρώτα τους αλλά κατασπαταλώντας το δημόσιο χρήμα. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ του προδοτικού μνημονίου, μεταλλάχτηκε σε Μπατσόκ βάζοντας τα ΜΑΤ (που το 1980 έλεγε ότι θα τα καταργήσει) να χτυπήσουν αλύπητα τον ελληνικό Λαό που μάχεται για μια καλύτερη ζωή. ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ. Η σημερινή νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ αν σέβεται έστω και λίγο τους αγωνιστές που μάτωσαν στο όνομα του για τις ιδέες της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, πρέπει να προχωρήσει σε κάτι που έπρεπε να έχει γίνει από καιρό: ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΧΙΚΑ ΤΟΥ. Και τότε να δούμε μπένι πόσα απίδια πιάνει ο σάκος...

Υ.Γ. Το παρακάτω βίντεο αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο. Είναι η ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου στη Λάρισα δύο μήνες μετά την πτώση της Χούντας και λίγες μέρες μετά τον ερχομό του ίδιου στην Ελλάδα. Όσα λέει με εκφράζουν απόλυτα έως και σήμερα. Αυτό που με πληγώνει είναι ότι πολλά από αυτά που λέει δεν τα έκανε ποτέ. Οφείλω να ομολογήσω όμως κάτι. Ακόμα και τώρα που το βλέπω με διακατέχει ένα ρίγος. Ίσως γιατί το όραμα για μια ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ - ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ δεν υλοποιήθηκε ακόμα. Ίσως γιατί ακόμα είναι καρφωμένο στη μνήμη μου το βλέμμα του πατέρα μου όταν μου έλεγε το σύνθημα που φώναζε τότε: ΣΤΙΣ 18 ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ !

                                                                                                           Στωικός Σακάτης ®