Εφιάλτης

 Σήμερα το πρωί δεν ξύπνησα φυσιολογικά. Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου ιδρωμένος, τρομαγμένος, λαχανιασμένος. Μόλις είχα ξυπνήσει από έναν εφιάλτη. Προσπάθησα να θυμηθώ τι ακριβώς έβλεπα, αλλά μάταια. Έπρεπε όμως να σηκωθώ και να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Βγήκα από το σπίτι και κόιταξα τον ουρανό. Γκρίζος, αλλά ήρεμος. Σαν να περιμένει κι αυτός μια ''καταιγίδα'' να ξεσπάσει.


 Στο δρόμο άκουσα κάποιον να δίνει ευχές σε ένα φίλο του. ''Χρόνια πολλά, να χαίρεσαι το όνομά σου''. Μα βέβαια, Αγίου Νικολάου σήμερα. Κι όμως στο δικό μου το μυαλό άλλο όνομα γυρίζει. Ο τοίχος δίπλα στο αυτοκίνητο είναι ''λερωμένος'' με ένα σύνθημα. Πόσο μου αρέσουν οι ''λερωμένοι'' τοίχοι! Κάθε χρόνο το σβήνουν και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες εμφανίζεται πάλι. Πάνε 2 χρόνια τώρα.
''ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ''

Και κάπως έτσι όπως οδηγούσα, ο εφιάλτης που δεν θυμόμουν άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου. Κάθε λεπτό που περνούσε όλο και πιο καθαρά.

Φασαρία. Χαμός. Κόσμος να τρέχει. Και εγώ; Εγώ έχω κράνος και ασπίδα. Πετάω δακρυγόνα προς την πλευρά του κόσμου που τρέχει να σωθεί ανυπεράσπιστος. Ακούω ένα σύνθημα να αντηχεί: ''Μπάτσοι, μουνιά, σκοτώνετε παιδιά''. Οπλίζω και ξαναρίχνω. Κι άλλο σύθημα: ''Αίμα στο αίμα που έχυσε ο Αλέξης''. Σκέφτομαι, όσο μου επιτρέπουν,κλείνοντας τα μάτια μου για μια στιγμή: μήπως εγώ θα έπρεπε να φοβάμαι τελικά;

Μόλις τα ανοίγω βρίσκομαι σε ένα γραφείο. Κοιτάω απο το παράθυρο τις ταραχές έξω.
''Κύριε υπουργέ, ήρθε η ώρα να φύγετε. Τα πράγματα αρχισαν να γίνονται επικίνδυνα.''
Η πόρτα της Βουλής σπάει και το μανιασμένο πλήθος ορμάει μέσα. Τρέχω να γλιτώσω από την οργή τους. Τρέχω με όλη μου τη δύναμη. Μπορώ όμως;

Ζητάω συγνώμη από το πίσω αμάξι που αφαιρέθηκα και δεν κατάλαβα το πράσινο φανάρι. Οδηγάω ανακουφισμένος.

Δεν ήμουν εγώ αυτός. Δεν ήταν ο εφιάλτης μου.

Είναι ο δικός ΤΟΥΣ εφιάλτης.

Για τον Αλέξη, για όλους μας...