Σε σένα μιλάω που στέκεσαι στους διαδρόμους, έτοιμος για κάτι και με ένα χαμόγελο που σβήνει, μπορείς να με νιώσεις?????
Ε ΕΣΥ μην τους βοηθήσεις να θάψουν το φως, μην παραδοθείς χωρίς μάχη!
Πες μου, εκεί έξω που είσαι μόνος σου και κάθεσαι γυμνός δίπλα στο τηλέφωνο, θα με άγγιζες?????
Και αλήθεια πές μου, αφού κρυφακούς προσεχτικά με την ελπίδα κάποιος να σε προκαλέσει, θα με άγγιζες?????
Ε ΕΣΥ θα τους βοηθήσεις να κουβαλήσουν την ταφόπλακά μας????? Άνοιξε την καρδιά σου, επιστρέφω σπίτι....
Αλλά όλα ήταν ένα όνειρο, ο τοίχος ήταν ψηλότερος από όσο μπορούσες να δείς
Όσο και αν προσπάθησε δεν μπόρεσε να ελευθερωθεί
και τα σκουλήκια κατέστρεψαν το μυαλό του....
Φίλε, εσύ που είσαι στο δρόμο, που πάντα κάνεις ότι σου λένε,
μπρείς να με βοηθήσεις?????
Άνθρωπε, εσύ που είσαι πίσω από τον τοίχο, που σπάς μπουκάλια στο χωλ,
μπορείς να με βοηθήσεις????
Ε ΕΣΥ μην μου λές πως δεν υπάρχει ελπίδα
ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΠΕΦΤΟΥΜΕ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ.................
Υ.Γ. Θα αφήσουμε τα σκουλήκια να φάνε και το δικό μας μυαλό?????
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου