Βιώσαμε και βιώνουμε μία κρίση. Κρίση με ανυπολόγιστες συνέπειες για όλους εμάς γύρω, που ανεξάρτητα από το αν φταίμε ή όχι για το πως φτάσαμε ως εδώ, είμαστε αυτοί που ζούμε την προσπάθεια του καπιταλιστικού συστήματος να οδηγηθούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι στη φτώχια.
Βιώσαμε και βιώνουμε ένα παραλογισμό. Ένα παραλογισμό από μία κυβέρνηση η οποία, ανεξάρτητα από τις πιέσεις που δέχεται, είχε εκλεγεί με τέτοια δύναμη και πλειοψηφία γιατί έδωσε ελπίδα στο λαό και αυτή τη στιγμή έχει ξεχάει ότι αυτός υπάρχει. Ένα παραλογισμό από μία κυβέρνηση η οποία, ενώ έχει εκλεγεί για να διώξει την προηγούμενη κυβέρνηση (κατ'αυτήν την χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης), λόγω των πιέσεων, δέχτηκε (έστω και για κάποιες ώρες) να συγκυβερνήσει τον τόπο με αυτούς που μέχρι πρότινος ήταν οι "χειρότεροι". (Αλήθεια αυτούς που ψήφισαν ΠΑ.ΣΟ.Κ για να φύγει η Ν.Δ. και πλησίασαν μέσω του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να ξαναέρθει η Ν.Δ. τους ρώτησε κανείς???)
Βιώσαμε και βιώνουμε μία αμφιβολία. Μια αμφιβολία για το που οδηγούμαστε. Μια αμφιβολία για το τι θα ξημερώσει σε όλους τους εργαζόμενους. Μια αμφιβολία για το τι θα γίνει αύριο.
Βιώσαμε και βιώνουμε ένα φόβο. Ένα φόβο ότι ποτέ δεν πρόκειται να βρούμε δουλειά και ότι αν το κάνουμε θα είναι με μισθούς πείνας. Ένα φόβο ότι θα χάσουμε όλα μα όλα τα κεκτημένα μας σε εργασιακό επίπεδο (ότι περίσσεψε ακόμα).
Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να βιώσουμε οργή και μένος και αυτοί όποιοι και αν είναι (Βουλευτές, Δ.Ν.Τ. , Ε.Ε. ) να νιώσουν τον τρόμο?
Μήπως ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα?
Ήρθε η ώρα να σηκώσουμε τη γροθιά μας και να φτιάξουμε τον κόσμο που θέλουμε... Να σμιλέψουμε ένα μέλλον για μας και τα παιδιά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου