Όταν η Ελλάδα "κόπηκε" στα δύο

Οι δρόμοι της φωτιάς

Η απόφαση του Αθλητικού Δικαστή να τιμωρήσει την Λάρισα με μείωση τεσσάρων βαθμών στην αγωνιστική σεζόν 1987/88, με αφορμή την υπόθεση ντόπινγκ του Βούλγαρου ποδοσφαιριστή Γκιόργκι Τσίγκοφ συσπειρώνει τον κόσμο της θεσσαλικής πόλης, ο οποίος για πέντε ημέρες κόβει την Ελλάδα στα δύο. Το ημερολόγιο γράφει (σαν σήμερα) 16 Μαρτίου 1988. Ας θυμηθούμε όμως εκείνες τις ταραχώδεις ημέρες, που έμελλε να αλλάξουν το ρου της ιστορίας, υποχρεώνοντας την πολιτική ηγεσία να εναρμονιστεί νομοθετικά με τις υπόλοιπες προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες και να επιτρέψει σε μία επαρχιακή ομάδα να αλλάξει τα δεδομένα του ποδοσφαιρικού χάρτη της Ελλάδας.

Έτσι ξεκίνησαν όλα

Το ημερολόγιο δείχνει 27 Δεκεμβρίου του 1987 και η Λάρισα ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον Παναθηναϊκό για την 12η αγωνιστική του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής κατηγορίας. Το «Αλκαζάρ» έχει γεμίσει ασφυκτικά από 18.500 θεατές (αριθμός που αποτελεί και το επίσημο ρεκόρ του σταδίου) και οι «βυσσινί» αποκτούν γρήγορα προβάδισμα με δύο γκολ του Μητσιμπόνα στο 36’ και στο 42’ με πέναλτι. Οι «πράσινοι» αν και έμειναν με δέκα παίκτες λόγω αποβολής του Αντωνίου στο 53’, κατόρθωσαν να μειώσουν στο 60’ με τον Μπατσινίλα. Επτά λεπτά αργότερα ο Γιάτσεκ Γκμοχ αποφασίζει να ρίξει στο παιχνίδι τον Βούλγαρο επιθετικό, Γκιόργκι Τσίγκοφ, ο οποίος πέρασε απαρατήρητος.

Το παιχνίδι βρίσκει την Λάρισα να κερδίζει με 2-1, ωστόσο όσα συνέβησαν στη συνέχεια στα αποδυτήρια λίγο έλειψε να τινάξουν το πρωτάθλημα στον αέρα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μετά τον αγώνα είχαν κληρωθεί για να περάσουν από αντιντόπινγκ κοντρόλ οι Καραπιάλης, Αθανασίου της Λάρισας και οι Μπατσινίλας, Γεωργακόπουλος του Παναθηναϊκού. Ξαφνικά όμως τίθεται θέμα εξέτασης ενός ακόμα ποδοσφαιριστή, τον οποίο θα επέλεγαν οι δύο ομάδες (επιτρεπόταν από τους κανονισμούς, αλλά ποτέ δεν είχε ενεργοποιηθεί στο παρελθόν). Οι φήμες μάλιστα θέλουν τον τεχνικό της Λάρισας να κίνησε τη διαδικασία. Έτσι επιλέγονται ο Τσίγκοφ από την ΑΕΛ και ο Βλάχος από τον Παναθηναϊκό. Στις 30 Ιανουαρίου του 1988 σκάει η… βόμβα. Ντοπέ ο Τσίγκοφ, στον οποίο ανιχνεύτηκε η ουσία «κοδεΐνη», που θεωρείται «ναρκωτική» και χρησιμοποιείται κυρίως για την καταπολέμηση του βήχα.

Η απόφαση

Ο Γκιόργκι Τσίγκοφ από την πρώτη στιγμή φωνάζει ότι είναι αθώος και η διοίκηση της Λάρισας ασκεί έφεση, ώστε να εξεταστεί το δεύτερο δείγμα. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης των ούρων του Βούλγαρου επιθετικού, από το Ινστιτούτο Επιστημών και Φυσικής Αγωγής της Μαδρίτης, λένε ότι και τα δύο δείγματα είναι θετικά στην απαγορευμένη ουσία και στις 16 Μαρτίου 1988, στις 12:55, ο Αθλητικός Δικαστής Βασίλης Ανδρόνικος ανακοινώνει την ποινή: 1) στον ποδοσφαιριστή Γκ. Τσίγκοφ την ποινή αποκλεισμού από κάθε επίσημο και φιλικό αγώνα για δύο χρόνια, ανακαλώντας συγχρόνως το δελτίο της αθλητική και επαγγελματικής του ιδιότητας, 2) στην ΠΑΕ Λάρισα α) ποινή μηδενισμού στον αγώνα της 27.12.1987 με την ομάδα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, για το πρωτάθλημα Α’ Εθνικής κατηγορίας, τον οποίο κερδίζει η αντίπαλη ομάδα με τέρματα 2-0 και 2 βαθμούς και β) ποινή αφαίρεσης δύο βαθμών από το πρωτάθλημα Α’ Εθνικής κατηγορίας ποδοσφαίρου.

Το σκεπτικό της απόφασης στηρίχτηκε στο άρθρο 32 του Κανονισμού Αγώνων Ποδοσφαίρου, σύμφωνα με το οποίο η εκάστοτε ομάδα είναι συνυπεύθυνη σε περίπτωση που κάποιος ποδοσφαιριστής της βρεθεί θετικός σε χρήση απαγορευμένης ουσίας. Τόσο η ΠΑΕ Λάρισα, όσο και ο Τσίγκοφ πάντως έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν έφεση εντός 48 ωρών, και η διοίκηση του Θεσσαλικού συλλόγου δεν χάνει χρόνο καταθέτοντας προσφυγή στη δευτεροβάθμια επιτροπή στις 13:30. Δηλαδή 35’ μετά την ανακοίνωση της απόφασης του Αθλητικού Δικαστή. Η ποινή αυτή είχε άμεσο αντίκτυπο στον βαθμολογικό πίνακα, καθώς η Λάρισα έχανε την πρώτη θέση το βαθμολογικού πίνακα, από την ΑΕΚ.

Η είδηση της τιμωρίας προκάλεσε τεράστια αναστάτωση στον πληθυσμό της πόλης και χιλιάδες φίλαθλοι της ΑΕΛ ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν Το βράδυ της 16ης Μαρτίου στους δρόμους βρέθηκαν περίπου 5.000 άτομα, ωστόσο αυτό που θα ακολουθούσε τις επόμενες ημέρες έμελλε να αλλάξει το ρου της ιστορίας. Στις 11:00 το πρωί της επομένης πραγματοποιείται συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην κεντρική πλατεία της Λάρισας, όπου το παρών δίνουν 50.000 κόσμος κάθε φύλλου, κάθε ηλικίας και κάθε τάξης. Τα μαγαζιά κλείνουν, οι δημόσιες υπηρεσίες κατεβάζουν ρολά. Ακόμα και τα σχολεία έχουν βάλει λουκέτο. Η πόλη παύει να λειτουργεί. Την ίδια ώρα αμέτρητα ελαστικά καίγονται στους δρόμους.

Ένα τεράστιο σύννεφο καπνού απλώνεται πάνω από το θεσσαλικό κάμπο. Η δυσωδία από τα καμένα λάστιχα κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική, παρ’ όλα αυτά χιλιάδες άνθρωποι καταφθάνουν με μηχανάκια, αυτοκίνητα και αγροτικά στην εθνική οδό, ακινητοποιούν τα τρένα, σταματούν τα αστικά και υπεραστικά αυτοκίνητα. Όλοι μαζί, ενωμένοι προσπαθούν να στείλουν τα πρώτα οργισμένα μηνύματα για την αδικία που αισθάνονταν ότι είχε συντελεστεί από το «κατεστημένο της Αθήνας» σε βάρος της ομάδας τους. Η χώρα παραμένει κομμένη στα δύο για πέντε ημέρες, την ώρα που τα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για νέο… «Κιλελέρ».

Η δικαίωση

Έτσι το βράδυ της 21ης Μαρτίου 1988, ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού Σήφης Βαλυράκης, σε συνεννόηση με τον πρόεδρο της ΕΠΟ Σωτήρη Αλημίση, προχώρησαν σε μία γενναία κίνηση, τροποποιώντας την παράγραφο 12 του άρθρου 32 του ΚΑΠ, σύμφωνα με την οποία αντικαθίσταται η ποινή αφαίρεσης βαθμών και μηδενισμού της ομάδας, με σοβαρά χρηματικά πρόστιμα εφόσον α) αποδειχτεί από τη διαδικασία ότι ο σύλλογος τελούσε εν γνώσει της παράβασης του παίκτη ή β) βρεθούν θετικοί σε χρήση απαγορευμένης ουσίας και οι δύο ποδοσφαιριστές που κληρωθούν να δώσουν δείγμα. Μία απόφαση που χαιρετήθηκε από την πλειοψηφία του αθλητικού κόσμου και των μέσων ενημέρωσης, ωστόσο δεν έλειψαν και οι φωνές διαμαρτυρίας, που έκαναν λόγο για απίστευτο σκάνδαλο.

Το πρωτάθλημα

Με την απόφαση αυτή, η Λάρισα ανακτούσε τους τέσσερις βαθμούς που της είχαν αφαιρεθεί και έμπαινε στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος με ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Απέμεναν μόλις έξι αγωνιστικές για το τέλος της σεζόν και οι «βυσσινί» είχαν ένα προβάδισμα τεσσάρων βαθμών από τους διώκτες τους. Ο δρόμος ωστόσο δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αφού οι παίκτες της ΑΕΛ χρειάστηκε να περάσουν ένα εφιαλτικό 90λεπτο την Πρωτομαγιά του 1988 στον αγώνα με τον Ηρακλή, την προτελευταία αγωνιστική, για να φτάσουν στην κατάκτηση του τίτλου. Τα όσα ακολούθησαν δεν περιγράφονται με λόγια. Δεν ήταν άλλωστε μικρό πράγμα αυτό που είχε επιτύχει ο Θεσσαλικός σύλλογος. Η Λάρισα έγραψε ιστορία, όντας η μοναδική επαρχιακή ομάδα που έσπασε το κατεστημένο. Ως η μοναδική ομάδα που αμφισβήτησε την πρωτοκαθεδρία των ισχυρών και πλουσίων, στηριζόμενη σε παίκτες που είχαν βγει από τα σπλάχνα της.