أما السيادة الشعبية (Λαϊκή Κυριαρχία)

Παρακολουθήσαμε τις τελευταίες 17 μέρες την εξέγερση των Αιγύπτιων πολιτών ενάντια σε ένα δικτατορικό καθεστώς 30 χρόνων. Αιγύπτιοι κυρίως από χαμηλότερες τάξεις (δυστυχώς είναι μεγάλος ο αριθμός που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας), αλλά από όλες τις θρησκείες εξεγέρθηκαν εναντίον του  προέδρου Μουμπάρακ. Ο Μουμπάρακ είναι ο επί 30 ετών δικτάτορας της Αιγύπτου, που ενώ ο λαός του πεινούσε, αυτός πλούτιζε με την ανέχεια και την προστασία των δυτικών κυβερνήσεων και κυρίως της Αμερικής.

Το αξιοθαύμαστο στο όλο θέμα είναι ότι οι εξεγερμένοι, παρά τις αντικρουόμενες συνθήκες, με αντιπάλους στρατό και αστυνομία, δεν φοβήθηκαν ούτε σταμάτησαν να διεκδικούν το δίκιο τους ακόμα και αν αυτό οδηγούσε σε πραγματικές μάχες (δείτε το video παρακάτω και θα καταλάβετε).

Βέβαια στις προθέσεις μου δεν είναι άλλο ένα κείμενο που θα υμνεί τους Αιγύπτιους πολίτες, αλλά όπως έχω ξαναπεί, ένα κείμενο που θα ξεμπερδέψει λίγο τις σκέψεις μου, ακόμα ίσως και να τις παέι ένα βήμα παραπέρα.

Το πρόβλημά μου είναι στο τι τελικά θα καταφέρουν και τι θα κερδίσουν οι εξεγερμένοι. Μήπως τελικά, με την ανατροπή του Μουμπάρακ και πέντε-έξι προνόμια, καθησυχαστούν και αυτό που τελικά που θα έχουν καταφέρει είναι μία κυβέρνηση χειρότερη από την προηγούμενη? Ίσως να νομίζουμε ότι αυτό δεν είναι εφικτό και μακάρι να ισχύει, αλλά πως θα τους φαινόταν μία κυβέρνηση πλήρως ελεγχόμενη από αλλους? Γιατί μεγάλη εντύπωση μου προκαλεί το "πούλημα" που κάνανε οι Αμερικάνοι στο μέχρι πρότινος συνεργάτη τους, στο πιο εξευρωπαϊσμένο αραβικό κράτος, και μάλιστα με μεγάλη ευκολία. Και με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία δηλώνουν άμεση στήριξη στον Σουλεϊμάν και χωρίς αυτή τη φορά να φοβούνται ότι έρχεται σε διαβουλεύσεις με τους ισλαμιστές.

Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά μου θυμίζει πάρα πολύ την περίπτωση Χουσεϊν στο Ιράκ,όπου όσο είχαν κέρδος από τον Χουσεϊν αυτός έμενε στην προεδρία, ενώ στην πρώτη κόντρα που πήγε να τους ανοίξει (ζήτημα με το πετρέλαιο) έκαναν το δεύτερο πόλεμο του κόλπου και εγκατέστησαν την Αμερικανοκρατία στο Ιράκ.

Και αν προχωρήσουμε τη σκέψη μας λίγο παραπέρα μήπως οι Αμερικάνοι περίμεναν τόσο καιρό τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να εξεγερθεί ο λαός της Αιγύπτου αλλά αυτοί να επωφεληθούν της κατάστασης? Ας ελπίσουμε όχι...

Ας ελπίσουμε ότι αίτημα των αγωνιζόμενων Αιγυπτίων εκτός από το να φύγει ο Μουμπάρακ θα είναι η πραγματικά καλύτερη ζωή.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα σταματήσουν αν καταλάβουν ότι ο επόμενος πρόεδρός τους είναι εξίσου κακός, πόσο μάλλον αν είναι χειρότερος.

Ας ελπίσουμε ότι το επόμενο αίτημα τους θα είναι η αλλαγή του Συντάγματος για ένα πιο δημοκρατικό καθεστώς.

Και τέλος, ας ελπίσουμε ότι το κύριο αίτημα τους να γίνει αυτό που ζητάω στον τίτλο : 

Λαϊκή Κυριαρχία

Υ.Γ. : Τελικά ο Μουμπάρακ θα είναι σκληρό καρύδι, αλλά και οι διαδηλωτές το ίδιο...