«Πάντα χρημάτων ωνια νομίζοιεν...»
«Είχαν θορυβηθεί οι Σπαρτιάτες ,είχαν
θορυβηθεί με τις προτάσεις του Μαρδόνιου στους Αθηναίους: να τους
χορηγήσουν -λέει- οι Πέρσες όσο χρυσάφι ήθελαν• να τους αναγνωρίσουν
αρχηγούς όλων των πόλεων• και, τέλος, να αποχωρήσουν τα Περσικά στρατεύματα ειρηνικά...
Δεν
ήταν δα και λίγα όλα αυτά, την ώρα που τριακόσιες χιλιάδες στρατιώτες
ρήμαζαν κι έκαιγαν την Αττική - ούτε ψωμί να φάνε δεν είχαν οι νικητές
της Σαλαμίνας».
(Μέρες του Σεπτέμβρη όπως τώρα, τότε, το 480 π.Χ. οι Πέρσες του Μαρδόνιου δήωναν
την Αττική, ενώ φευγάτοι απ' την καμένη ήδη πόλη τους οι Αθηναίοι -
εξόριστοι οι πολίτες, μέσα στα «ξύλινα τείχη» οι οπλίτες, συνέχιζαν
μαχόμενοι τον εισβολέα.) Ανάγκα
πείθονται και οι θεοί, σκέπτονταν εν προκειμένω οι Λακεδαιμόνιοι κι
ανήσυχοι άρχισαν να αντιπροτείνουν κι αυτοί στους χειμαζόμενους
Αθηναίους: να μεταφέρουν τα γυναικόπαιδα στη Σπάρτη και να
αποστέλλονται τακτικά τροφές στο πεινασμένο Αθηναϊκό στράτευμα.
"Δεν με παραξενεύουν οι προτάσεις των Περσών. Αυτές είναι οι αξίες τους, έτσι σκέφτονται, αυτά πρεσβεύουν. Ομως με εξοργίζει η στάση των Λακεδαιμονίων - πιστεύουν άραγε πώς για το σιτηρέσιο αγωνιστήκαμε στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα; Ας
μάθουν λοιπόν και οι Πέρσες και οι Σπαρτιάτες κι όποιος άλλος
ενδιαφέρεται πως τόσος χρυσός ούτε πάνω ούτε κάτω απ' τη γη υπάρχει,
ώστε να εξαγοράσει την ελευθερία των Ελλήνων"...
Ετσι αγόρευσε ο Αριστείδης στην Εκκλησία του Δήμου που πρόχειρα είχε στηθεί στα καμένα...»
Συνασπισμένοι Πελοποννήσιοι κι Αθηναίοι απέδειξαν στις Πλαταιές ποιος τελικά νικάει, όταν συγκρούονται ο χρυσός με την ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου