Περιμένοντας τον Μπαμπούλα...

Μπαμπούλας...!Από τα παιδικά μας χρόνια μεγαλώσαμε λίγο πολύ με κάποιον μπαμπούλα- «τιμωρό» που ήταν έτοιμος να επέμβει όταν κάναμε αταξία και όταν δεν τρώγαμε τα νόστιμα, αχνιστά όσπρια της μαμάς μας.

Για να τα λέμε και σωστά ,μας μεγάλωσαν έτσι.Ξεχνάμε όμως  πως μαζί με εμάς μεγαλώνει και το κράτος (μας) και το αντίστροφο. Πάμε χέρι – χέρι ,κάποτε τα βρίσκουμε, κάποτε μαλώνουμε, κάποιοι το νιώθουμε άδικο,κάποιοι δίκαιο, κάποιοι προβληματικό και κάποιοι ζουν μόνιμα στο δικό τους κράτος (και κόσμο).

Σαν παιδιά και εμείς φτιάξαμε και μας έφτιαξαν τον Μπαμπούλα. Η σχέση αυτή, όπως όλες άλλωστε, προϋποθέτει δύο. Κάποιος να έχει το ρόλο του άτακτου παιδιού και κάποιος του Μπαμπούλα. Το άσχημο όμως είναι πως το άτακτο παιδί όταν είναι κακομαθημένο είναι όντως μια δύσκολη περίπτωση..όπως δύσκολη είναι και η περίπτωσή μας. Είμαστε οι μόνη περίπτωση; ΟΧΙ, αλλά λέω να ασχοληθώ με τα του οίκου μου και να σταματήσω στην πρωτη αδυναμία να ρωτάω: Οι άλλοι; Είναι καλύτεροι;

Ίσως με ρωτήσει κάποιος: Είναι το κράτος μας άτακτο και κακομαθημένο σαν ένα παιδί; Η απάντηση μου βγαίνει αβίαστα: ΝΑΙ. Ένα κακομαθημένο παιδί τι κάνει; Φωνάζει και κάνει θόρυβο. Είτε έχει είτε δεν έχει δίκιο. Απαιτεί συνεχώς, δεν ακούει, τα θέλει όλα δικά του , κάνει ό,τι θέλει, δεν υπολογίζει τις συνέπειες, σπάει και φυσικά στο τέλος χαμογελάει πονηρά με ικανοποίηση, αφού τα έχει διαλύσει όλα και βλέπει τους γονείς του να τρέχουν από πίσω πανικόβλητοι. Θα μου πείτε πως όλα τα παιδάκια τα κάνουν λίγο - πολύ αυτά. Θα απαντήσω: φανταστείτε τα κακομαθημένα. Και φυσικά ας μη ξεχνάμε πως υπάρχουν και ήσυχα και συνεσταλμένα παιδιά. Απλά αυτά δεν τραβούν τόσο την προσοχή!!!

Οι γονείς λοιπόν επειδή γνωρίζουν τις αδυναμίες τους (ελάχιστος χρόνος να ασχοληθούν μαζί τους, κάποια δικά τους ενδεχομένως κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, κ.λπ.) πάντα βρίσκουν μια τιμωρία να επιβάλλουν: έναν Μπαμπούλα. Έτσι, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και το σπίτι τους τακτοποιημένο...

Σας θυμίζει κάτι αυτό; Εμένα μου θυμίζει την κατάστασή μας. Νομίζω  πως έχουμε να κάνουμε με ένα κακομαθημένο παιδί. Σε άλλη διάσταση βέβαια και σε άλλο πλαίσιο, αλλά διακρίνω και εδώ παρόμοια συμπτώματα. Κάνουμε ό,τι θέλουμε! Φωνάζουμε διαρκώς. Μας αρέσει το μη λογικό και η αναρχία στη Δημόσια Διοίκηση και γενικά! Όταν κάποιος, κάπου, κάποτε ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ να βάλει τάξη: ΕΝΟΧΛΟΥΜΑΣΤΕ και μας φταίει ο νόμος, το κράτος, η Βουλή, η αστυνομία, το σύστημα και γενικά όλα και όλοι.Τα θέλουμε φυσικά όλα δικά μας: να χτίζουμε αυθαίρετα και να μη πληρώνουμε το πρόστιμο, να περνάμε με κόκκινο και να αγνοούμε τους νόμους, να αγνοούμε το ΠΡΕΠΕΙ και το χειρότερο; ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ..

Τι είπαμε λοιπόν πως κάνουν στα κακομαθημένα παιδιά; Φωνάζουν τον Μπαμπούλα! Δεν έχεις σωστή Δημόσια Διοίκηση; Έπαιρνες επιδοτήσεις και πήγαινες στην ξαπλώστρα στη Μύκονο σπαταλώντας τα λεφτά που πήρες για δήθεν ανάπτυξη; Αναλάμβανες δημόσια έργα, έπαιρνες προμήθεια και τα παρέδιδες ημιτελή ή δεν τα παρέδιδες και ποτέ; Παρακαλούσες άλλα κακομαθημένα να σου βγάλουν μια συνταξούλα αναπηρική ή να πάνε την κόρη σου και τον κανακάρη σου σε καλύτερη θέση; Κορόιδευες το κράτος και αυτό έσενα; Τώρα ήρθε η τιμωρία! Κατέφθασε η τρόικα και οι απολύσεις και η βίαιη υπακοή σε ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΕΣ (όχι τελείως αλλά τα πράγματα κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση).

Πολλές οι αιτίες, πολλοί οι υπαίτιοι. ΟΧΙ όλοι. Αλλά οι περισσότεροι. Δυστυχώς ένα τσουνάμι δεν ξεχωρίζει σωστούς και λανθασμένους.

Δεν ήμασταν καλά παιδιά..ήρθε ο Μπαμπούλας και παίζει με τα νεύρα μας και τη δόση μας..

της Δήμητρας Ψαχούλια