Δημοψήφισμα: George Best ή Πατήρ Παΐσιος

της Δήμητρας Ψαχούλια

Οι μέρες είναι κρίσιμες. Πολύ κρίσιμες! Πρέπει να αποφασίσω, να αποφασίσουμε, να αποφασίσουν! 

Ίσως τελικά αυτή να είναι η κρίση, η πραγματική κρίση η μεγάλη και άλυτη. Να πρέπει δηλαδή να λύσουμε την κρίση βασιζόμενοι σε δικές μας κρίσεις, για τις οποίες βέβαια θα πρέπει να κρίνουν, οι άλλοι, που είναι οι κριτές, αν έχουμε το χάρισμα της κρίσης, ή αν βρισκόμαστε σε κρίση κρίσης!! Το μόνο σίγουρο με όλα αυτά είναι πως θα με πιάσει κρίση. Χίλιες φορές ένα δημοψήφισμα, ένα ναι ή όχι βρε αδερφέ, γιατί με τις απαντήσεις που θα δώσουμε υπάρχει μια ελπίδα να πιάσει κρίση την κρίση.

Κάπως έτσι, σπειροειδώς και γεμάτη παραδοξότητες, είναι η πραγματικότητα που καταγράφεται στο μυαλό όλων μας, που η ζωή και ο χρόνος μας έκανε πρωταγωνιστές στο mega drama, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής οικονομίας, και εν γένει όλου του αναπτυγμένου κόσμου. Καθημερινά βλέπω ανθρώπους που προσπαθούν να καταλάβουν ακούγοντας το τι συμβαίνει και ακούω πολλούς που δεν πιστεύουν σε αυτά που βλέπουν. Ποιες είναι άραγε οι αιτίες; Ποιος ευθύνεται για αυτή την κρίση που βιώνουμε; Ποιος και πώς θα μας οδηγήσει έξω από αυτήν;

Θα ήταν περιττό και άκριτο, να προσθέσω με αυτό το κείμενο μια αναπαραγωγή, ένα βουβό μηρυκασμό όλων εκείνων των φαύλων συζητήσεων και των ιδεοληπτικών αυνανισμών των επαειόντων του «τίποτα», οι οποίοι παρελαύνουν καθημερινά από τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες, τις ζωές μας, χωρίς καν να έχουμε το δικαίωμα να τους διακόψουμε την παρέλαση αυτή. Η αλήθεια είναι πως οι απόψεις είναι πολλές, διαφορετικές, αλληλοαναιρούμενες, άλλες περισσότερο σοβαρές, άλλες λιγότερο, άλλες καθόλου!

Όλοι προσπαθούν απεγνωσμένα να διακρίνουν το ιερό σωματίδιο της κρίσης, το νετρίνο της κρίσης και ο μόνος πρόχειρος κα βολικός εξομοιωτής, ως κοινωνικό CERN είναι η Ελλάς. Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί, ωσάν πίνακας του Πικάσο ένα προκρούστειο κυβιστικό δημοψήφισμα με σουρεαλιστικό ερώτημα! Θα ερωτηθούμε δηλαδή, ωσάν πεφωτισμένοι κριτές, στο βάθος μιας απύθμενης κρίσης, αν θα επιλέξουμε να είμαστε με τας Ευρώπας ή με τας ημάς! Λες και υμείς δεν είμαστε η Ευρώπας… Θα ερωτηθούμε δηλαδή αν θέλουμε να επιμείνουμε στον Γκοτιέ, τον Αρμάνι, τη Σανέλ και τις λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις ή θα επιστρέψουμε ανακούκουρδοι στη λαδορίγανη, τον τραχανά, το μελιτζανάκι κουταλιού και τη βράκα… ενίοτε και φουστανέλα! Το ερώτημα είναι βαθύ, συγκλονιστικό και στέκομαι μπροστά του με δέος… αν και μ’αρέσει πολύ το μελιτζανάκι κουταλιού… δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς Πράντα… και οι περισσότεροι εξ ημών αναρχικοί Βαλκάνιοι.

Το πραγματικό ερώτημα, αφορά το πώς αντιλαμβανόμαστε την κοινωνία που ζούμε… ποια είναι η ψυχή της και αν θέλουμε την ψυχή αυτή να τη σώσουμε. Πρέπει επιτέλους να σταθούμε ολοτσίτσιδοι απέναντι στο καθρέφτη μας και να αποφασίσουμε τι υποδήματα θέλουμε να μας κρατούν Σαλβατόρε Φεραγκάμο ή τσαρούχια;; Προς Θεού όμως μη φορέσουμε και τα δύο μαζί… θα φάμε πόρτα παντού, ακόμα και σε κλάμπ του Βερολίνου.

Πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να είμαστε καπιταλιστές, κομμουνιστές, εθνικιστές, ιδεαλιστές, σφετεριστές ή όλα μαζί. Είμαστε οι μόνοι στη ζώνη του ευρώ που αναπαράγουμε τον καπιταλισμό με κομμουνιστική βάση, που καταναλώνουμε την ύλη για ηθικούς λόγους, που ψηφίζουμε λογικά γιατί είμαστε συναισθηματικοί, που μισούμε θανάσιμα ότι είμαστε υποχρεωμένοι να αγαπάμε και που αγαπάμε αλόγιστα να μισούμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Αυτή είναι η κρίση της κρίσης και απέναντι σε αυτήν θα πρέπει να απαντήσουμε.

Η ελληνική πραγματικότητα μπορεί σήμερα να είναι μίζερη, αλλά παραμένει ακαταμάχητα όμορφη και η ελπίδα είναι πως συνεχίζει να είναι περιπαικτική ακόμα και με το ίδιο τον εαυτό της. Στο πνεύμα αυτό θα βάλω ένα άλλο δημοψήφισμα… το πραγματικό δημοψήφισμα αυτό που θα κρίνει την κρίση! Αυτό που περιστρέφεται από τους δύο αντίθετους πόλους, οι οποίοι κατέχουν την δύναμη του απείρου και του ελαχίστου, τον George Best και τον Πατέρα Παΐσιο.

Οι στρατιώτες του ενός σηκώνουν το δάχτυλο και δείχνουν ως υπευθύνους για την κρίση τους πιστούς του άλλου. Ο αείμνηστος άσσος της Manchester United περιέγραψε με τον καλύτερο τρόπο, ωσάν ωδή στον καπιταλισμό τα αίτια που μας οδήγησαν στη σημερινή κρίση στην αμίμητη φράση « έβγαλα πάρα πολλά λεφτά στη ζωή μου…τα περισσότερα από αυτά τα ξόδεψα στις ωραίες γυναίκες, στο ποτό και στα ακριβά αυτοκίνητα… τα υπόλοιπα τα σπατάλησα αλόγιστα»! Μια φράση που από μόνη της είναι ικανή από απλό άνθρωπο να σε κάνει θρύλο… και ως τέτοιος πέθανε από κίρρωση ύπατος, λόγω των καταχρήσεων ο μεγάλος George Best.

Από την άλλη πλευρά, ως άγγελος εξάγγελλος της ηθικής, της αυτοσυγκράτησης… της νηστείας και της προσευχής ο Πατήρ Παϊσιος, ως φάρος του πνεύματος, δημιούργησε οπαδούς και πιστούς χωρίς να βάζει γκολ, απλά φέρνοντας στην επιφάνεια, καθώς είχε αυτό το εξαιρετικό ταλέντο τους καλύτερους λίθους των ανθρώπων που τον συνάντησαν, που τον άκουσαν, που τον άγγιξαν.

Σίγουρα αν ακούγαμε και ζούσαμε σύμφωνα με τις διδαχές του Πατήρ Παϊσιου δε θα φτάναμε σε αυτήν την κρίση… δε θα είχαμε κρίση…αλλά μήπως αν ακολουθούσαμε πιστά τα λόγια του μεγάλου Best… απολαμβάνοντας τη σπατάλη δίχως ενοχές… θα είχαμε κρίση;; Θα καταλαβαίναμε τη σκοπιμότητα μνημονίων, περικοπών και δημοσιονομικών συγκλύσεων;

Ιδού το μεγάλο ερώτημα!! … να πεθάνουμε ζώντας ή να ζήσουμε πεθαίνοντας…; Να θυσιάσουμε το σώμα μας ή να σώσουμε τη ψυχή μας; Βέβαια γνωρίζω πως οι πρώτοι χριστιανοί, οι πλέον ορθόδοξοι των ορθοδόξων, έσωζαν τη ψυχή τους θυσιάζοντας το σώμα τους! Αλλά θα μου πείτε πως τότε υπήρχαν δήμιοι και λιοντάρια που τους «βοηθούσαν» να φτάσουν σε αυτή τη λύτρωση… και σήμερα όμως, λόγω της συμπεριφοράς μας ως χώρα δεν αντιμετωπίζουμε στο πρόσωπο των δανειστών μας δήμιους και λιοντάρια;;

Άρα αδέρφια δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα…κανένα δίλλημα κανένα δημοψήφισμα… είτε απαντήσουμε ναι, είτε όχι την ψυχή μας θα τη σώσουμε…! Για το σώμα μας δε μπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα… και σε ό,τι έχει να κάνει με το πραγματικό δημοψήφισμα George Best ή Πατήρ Παϊσιος… Σας περιμένω το βράδυ στις κάλπες!!!

πηγη:clevernews.gr